احساس و واقعیت

احساس در طریقت ما یک نقص است و نقص حجاب بین خدا وانسان .
هرچیزی جدا خلق شده میدونم حالا میگین مگه انسان بدون احساس هست یا اگه هست چطوریه .

شنیدین میگن احساس خوبی دارم . احساس بدی دارم احساس خواب میکنم و . . . 

پس خود خوبی نیست فقط احساسه ، خودبدی نیست احساسه و خود خواب نیست احساسه ، 

احساس ، انسان را از خود اون چیزی که مقصود و یا هدف هست دور میکنه و شاخ و برگ اضافی میده و گاهی حتی افترا به واقعیت اون موضوع میزنه . 

به حق دونستن خویش و بد شمردن افکار دیگران و یا متهم کردن دیگران به عدا در آوردن و به قول امروزی ها فیلم بازی کردن ریشه در ناتوانی های خود انسان یا خبره و ماهر بودن خود این شخص در عدا در آوردن و فیلم بازی کردنه ، چرا چون ما که از درون قلب دیگران خبر نداریم و خدا ستار العیوبه ولی از قلب خودمون خبر داریم و این سیاهی قلب خودمونه که دیده میشه . 

ولی عده ای دیگر هستند که بر حسب تجربه و سیر در طریقت دنیا راهکار میدن و نیت آنها به وجود اومدن یک جامعه آرومه ولی با مطالبشون به  شعور کسی توهین نمیکنن !

ولی زمانی که یقین پیدا کنند که کسانی به دشمنی خدا برخواستند بی محاوا اعلان جنگ میکنند و توانشان را برای تخریب اونها میگذارند .

پس احساس را از خود دور کنید که مثل سراب ، انسان را به اشتباه می اندازاد و سعی کنید به اندازه فهمتان عمل کنید تا حداقل یک نفر عامل باشد و این قدر قیافه حق به جانب و شعاری به خود نگیرین و از دیگران انتقاد نابجا نکنید همین که خودتون رو تغییر بدین کافیه نمیخواد دیگران رو متوجه کنید . 

یاحق