پادشاه کربلا

نه خدا توانمش خواند نه بشر توانمش گفت . متحیرم چه نامم پادشاه کربلا را  

.

چه شهی که کرده قربان علی اکبر جوانش . به ره خدا بداده شهدای کربلا را .  

برو ای گدای مسکین نه در خود کریمش . که غلام حلقه گوشش دهد حاجت گدا را .

چو رهش قدم گذاری به دم آبرو بگیری . به خدا که آبرو داد حوریان ماسوا را .

به شب فراق دنیا چشمت از رهش نپوشی . که یقین مدد رساند زائران کربلا را .

روز محشر و مجازات اختیار سالکان اوست . هو مدد رسان که آید تاکند دعا چو ما را .

وحدت این سیه داری برتنت به اشک چشمت . بر سر صراط آید میبرد تو چون گدا را .

آبرو که او بداده همرهی کند به محشر . چشم تو به آن دم ترس جستجو کند خدا را .

میکند صدا که ای تو از چرو چنین غمینی . گویمش نشان تو برمن گر دهی چو کربلا را .

میشوم به مثل ماهی چون یابم آن ره لماء را . گویدم برو به جنت یابی آنجا کربلا را .  

دل نوشته این حقیر شب ساعت یازده و یک دقیقه 

حقیرم فقیرم ذلیلم دخیلم یاالله