سالک در طی عمر

با سلام خدمت پاکان

در طی مدتی که بنده در گدایی راه اهل بیت ع و به دنبال راه تسلیم در مقابل ذات احدیت بودم متوجه مساِئلی شدم که بیانش برای دوستان خالی از لطف نیست .

یکی که این مسائل سعی بیخود در رسیدن به مقاطع میباشید : بعضی ها در طی مراحل عرفان خود آزاری میکنند ، سخت گیری ها و اذکار طولانی و سختی در امور دنیا و ... و بعد از مدتی که نتیجه ای نمیگیرند یا بهتر بگویم نتیجه خواسته های غیر معقول خود را نمی بینند چنان دلسرد و نا امید میشوند که تعدادی از آنها کلا از مسیر خارج میشوند و عده ای ایمانشان ضعیف میشود که اینها به مانند مار زخم خورده خطرناک میشوند چون به تمایلات نفسی خود نمیرسند .

غافل از اینکه زمان در سیر و سلوک در عرفان اکتسابی اصلی ترین عامل است و طی مراحل خاص و سن سالک نقش بسزایی در طی طریقت دارد . حال آنکه در عرفان توفیقی این مرحله با مشیت اللهی با تعجیل اتفاق می افتد که آن باب بسیار مفصلی دارد که مجال بحث نیست .

مطلبی بسیار مهم

و اما در مسائل دیگر میتوان به مبحث آموزش و زیر بنای اصلی سیر و سلوک توجه کرد هیچ سالکی به هیچ مقطع اللهی نمیرسد الا به ریشه و بنیان محکم و آموزش و داشته های صحیح اللهی از ابتدا یعنی شریعت و تمام آموزه های دینی و عمل به آنها به طوری که نسبتا واقف به آنها باشد که اگر وارد طریقت شد شخصی عاقل باشد و بتواند به واسطه داشتن آموزه های صحیح راه صحیح را از غلط تشخیص دهد و در صورت نبود این آموزه ها سالک به اشتباه می افتد و عده زیادی از این افراد مبتلا به توهمات تقدسی گرفتار میشوند و احساس رسیدن به قدرتهای غیر انسانی آنها را گمراه میکند .

و متاسفانه برگشت انها به مسیر بسیار دشوار میشود و بعضی اوقات غیر ممکن .

ولی با داشتن بنیان محکم در زمان ورود توهمات سریع مراجعه به قرآن و احادیث آنها را متوجه خدا میکند و تسلیم را در مقابل خدا یاد آوری میشود و تقدس خود را منکر میشوند و از خدا طلب بخشش میکنند .

بنده حقیر این مطلب را برای این عنوان کردم چون خودم گرفتار این مسئله بوده ام و حالا هم متاسفانه عده ای از دوستانمان گرفتار این قضیه شده اند .

و مسئله دیگری که به ذهن بنده حقیر فلحال میرسد این است که تا سالک به مرحله تسلیم مطلق در مقابل ذات احدیت نرسیده و از باب توسل وارد رحمت  توکل نشده وتا غرور رااز روح خود پاک نکرده نمی تواند ره به جایی ببرد .

همین ...

حقیر سرتا پا نقص